Ból odczuwany w klatce piersiowej jest zawsze czymś bardzo niepokojącym- właśnie taki przeszywający ból jest jednym z głównym objawów choroby wieńcowej, popularnie zwanej wieńcówką.
Ale choroba ta może być objawowa, jak też może rozwijać się w ukryciu, a chory może nie wiedzieć w ogóle, że na nią cierpi.
Czym dokładnie jest choroba wieńcowa i czy jest ona realnym zagrożeniem życia osoby chorej?
Czym jest choroba wieńcowa?
Choroba wieńcowa jest wynikiem patologicznych i bardzo groźnych zmian, do których dochodzi wewnątrz tętnic wieńcowych, czyli tych, które doprowadzają krew prosto do serca.
Wieńcówka, bo tak potocznie nazywa się tą jednostkę chorobową, to niedokrwienie mięśnia sercowego, niedotlenienie go, co jest bezpośrednią przyczyną martwicy tego organu.
Chorobę wieńcową nazywa się także zamiennie dusznicą bolesną lub dławicą piersiową- już same te nazwy wywołują skojarzenie z czymś niezwykle niebezpiecznym i bolesnym.
Praktyka medyczna wyróżnia stabilne zespoły wieńcowe, które jednak mogą się przekształcić w ostre zespoły wieńcowe (OZW), kiedy będą nieodpowiednio diagnozowane i leczone.
Ostrym zespołem wieńcowym jest np. zawał serca. U podłoża choroby wieńcowej w niemal 98% przypadków leży miażdżyca- podstępna i bardzo niebezpieczna choroba, która może rozwijać się latami.
Miażdżyca to przewlekła choroba zapalna tętnic prowadząca do powstania tzw. blaszek miażdżycowych w obrębie ich ścian.
Każdego roku na całym świecie umiera na powikłania choroby wieńcowej nawet 11 milionów ludzi.
Jakie są przyczyny choroby wieńcowej?
Jak już wspomniano, niemal w 98% przypadków za chorobę wieńcową odpowiada rozwijająca się w organizmie miażdżyca.
Miażdżyca prowadzi do zwężania się światła naczyń krwionośnych- żył i tętnic- a dzieje się to na skutek odkładania się tzw. blaszek miażdżycowych na ich ściankach.
W momencie, gdy taka blaszka w postaci złogu oderwie się od ściany tętnicy, może zatkać dopływ krwi do serca lub do mózgu i wywołać tym samym zawał lub udar mózgu.
Ale miażdżyca to nie jedyna choroba, która bezpośrednio przyczynia się do powstania choroby wieńcowej.
Chorobę tą mogą powodować także guzkowe zapalenie tętnic, toczeń układowy, reumatoidalne zapalenie stawów, idiopatyczne młodzieńcze zapalenie tętnic, skrobiawica, a nawet kiła.
Na rozwój choroby wieńcowej mogą mieć również wpływ wady anatomiczne samych naczyń krwionośnych, jak też niedokrwistość czy wady serca.
Jest wiele czynników, które wpływają na ryzyko rozwoju choroby wieńcowej u danej grupy pacjentów.
Takim czynnikiem jest np. wiek- choroba wieńcowa dotyczy najczęściej osób po 45. roku życia, częściej zapadają na nią mężczyźni niż kobiety.
Czynnikiem rozwoju jest także czynnik genetyczny, palenie papierosów, zespół metaboliczny (zaburzenia metaboliczne), otyłość, wysoki cholesterol, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2 i inne.
Na czym polega farmakologiczne leczenie choroby wieńcowej?
Farmakologia nie jest w leczeniu choroby wieńcowej jedynym rozwiązaniem- trzeba pamiętać o tym, że to zmiana stylu życia jest kluczem do uniknięcia stanów zagrażających życiu.
A więc pacjent, który ma zdiagnozowaną chorobę wieńcową powinien dbać o zdrowy tryb życia, odpowiednią dawkę ruchu (basen, nordic walking, spacery, bieganie, rower, etc.), zdrową dietę (eliminacja tłuszczy zwierzęcych, dużo warzyw), unikanie nerów i stresu, a także dostateczną higienę snu.
Osoba z chorobą wieńcową, albo osoba nią zagrożona, powinna unikać używek- papierosy są absolutnie zakazane, a lampkę wina można wypić sporadycznie.
Metodą leczenia choroby wieńcowej jest u niektórych pacjentów zabieg koronarogargii, czyli poszerzenia naczynia krwionośnego.
Chorobę wieńcową leczy się także farmakologicznie za pomocą kwasu acetylosalicylowego, leków metabolicznych, beta- blokerów, klopidogrelu, inhibitorów konwertazy angiotensyny II, preparatów obniżających stężenie lipidów we krwi, nitrogliceryny (w przypadku ostrego bólu klatki piersiowej).
Poza farmakologią niezbędna jest zdrowa dieta- to wręcz podstawa.
Dieta taka musi być bogata w warzywa i owoce, chude mięso, produkty zbożowe (najlepiej razowe), chudy nabiał. Unikamy tego co tłuste i słone.
