Choć wiemy dziś o autyzmie całkiem sporo, wciąż jest to przypadłość nie do końca poznana, zbadana i wyjaśniona.
Najogólniej powiedzieć możemy, iż autyzm to swojego rodzaju wycofanie się- brak poszukiwania kontaktu ze światem zewnętrznym i z otoczeniem ogólnie.
Autystyk żyje niejako w swoim własnym, zamkniętym dla innych świecie.
Jakie są przyczyny tego syndromu i czym się on objawia?
Już dawno oceniono, iż autyzm nie jest chorobą psychiczną, czym więc jest?
Jakie są przyczyny autyzmu dziecięcego?
Przyczyn autyzmu dziecięcego upatruje się głównie w genetyce.
Można powiedzieć z całą pewnością popartą wiedzą naukową, iż autyzm to zaburzenie dotykające mózg, zaburzenie o charakterze typowo neurologicznym.
Ważne jest, by doświadczony lekarz postawił w przypadku autyzmu trafną diagnozę- to, że dziecko nie lubi się bawić z rówieśnikami czy unika zabawy, nie zawsze przecież świadczy, że jest dzieckiem autystycznym.
Konkretne przyczyny wystąpienia autyzmu nie są dobrze poznane, niemniej jednak znamy czynniki, które przyczyniają się do powstania i rozwoju tego neurologicznego zaburzenia.
Do przyczyn autyzmu zalicza się na pierwszym miejscu przyczyny genetyczne- autyzm może być uwarunkowany genem EN2 na chromosomie 7, a także genami na chromosomach 3,4 i 11.
Innym czynnikiem powstania autyzmu jest np. wiek ojca- dzieci autystyczne rodzą się częściej ojcom po 40. roku życia.
Inne przyczyny autyzmu dziecięcego to:
- zaburzenia metaboliczne polegające na nietolerancji glutenu oraz kazeiny,
- uszkodzenie centralnego układu nerwowego,
- powikłania okołoporodowe,
- toksoplazmoza wrodzona,
- obniżona zdolność do detoksykacji,
- alergie i słaby układ odpornościowy,
- poważne infekcje i antybiotykoterapie w okresie niemowlęcym,
- dziecięce porażenie mózgowe.
Jakie są objawy autyzmu dziecięcego?
Za dziecko ze spektrum autyzmu uznaje się dziecko które:
- ma bardzo duże trudności z wyrażaniem i nazywaniem swoich uczuć,
- ma trudności z podtrzymywaniem rozmowy,
- często powtarza jedynie te same zwroty,
- zaczyna mówić zdecydowanie później niż rówieśnicy,
- nie utrzymuje kontaktu wzrokowego z rozmówcą,
- nie reaguje na swoje imię,
- w okresie niemowlęcym niemal całkowicie pomija etap gaworzenia.
Objawy o jakich mowa zauważa się najczęściej około 2.-3. roku życia dziecka.
By ocenić czy to autyzm, trzeba być bardzo uważnym i skontaktować się z dobrym lekarzem, psychologiem czy terapeutą- powyższe objawy wcale nie są jednorodne, mogą nie świadczyć o autyzmie, a np. o powolniejszym rozwoju danego dziecka i jego umiejętności społecznych, etc.
Dlatego też diagnozując autyzm, potrzeba osobnych opinii o kilku specjalistów- psychologa, pedagoga, logopedy, a nawet psychiatry.
Autyzm nie jest chorobą psychiczną, więc czym?
Autyzm to rzeczywiście nie choroba psychiczna, a zaburzenie rozwojowe.
Zaburzenie rozwojowe oznacza tyle, iż rozwój dziecka autystycznego przebiega inaczej niż standardowo.
O autyzmie trudno jest mówić bardzo ogólnikowo, dlatego gdy się go definiuje i opisuje go, określa się go mianem spektrum- w przypadku każdej osoby czy dziecka autyzm może objawiać się i przebiegać w indywidualny sposób.
Co ciekawe, autyzm dotyka nawet 4-krotnie częściej chłopców niż dziewczynki.
Osoby dotknięte autyzmem cechują głównie zaburzenia społeczne- trudno jest im np. zrozumieć zachowanie innych ludzi, wykazać empatię, zrozumieć uczucia innych osób, a także wczuć się w ich sytuację i kierowany przekaz.
Osoby w spektrum autyzmu mogą mieć trudności w rozumieniu gestów i odczytywaniu mimiki twarzy.
Poza opisanymi powyżej już objawami, warto zaznaczyć, iż spektrum autyzmu cechują usztywnione zachowania.
Znaczy to tyle, iż dziecko autystycznie silnie przywiązuje się do schematów i rutynowo powtarzanych czynności.
Może to być spacerowanie tylko jedną trasą czy układanie zabawek lub książek zgodnie z ich kolorystyką.
Wszystko, co jest nowe i słabo poznane, budzi w dziecku autystycznym bardzo dużo stresu i niepokoju.
