Choć wiemy dziś o autyzmie całkiem sporo, wciąż jest to przypadłość nie do końca poznana, zbadana i wyjaśniona.

Najogólniej powiedzieć możemy, iż autyzm to swojego rodzaju wycofanie się- brak poszukiwania kontaktu ze światem zewnętrznym i z otoczeniem ogólnie.

Autystyk żyje niejako w swoim własnym, zamkniętym dla innych świecie.

Jakie są przyczyny tego syndromu i czym się on objawia?

Już dawno oceniono, iż autyzm nie jest chorobą psychiczną, czym więc jest?

Jakie są przyczyny autyzmu dziecięcego?

Przyczyn autyzmu dziecięcego upatruje się głównie w genetyce.

Można powiedzieć z całą pewnością popartą wiedzą naukową, iż autyzm to zaburzenie dotykające mózg, zaburzenie o charakterze typowo neurologicznym.

Ważne jest, by doświadczony lekarz postawił w przypadku autyzmu trafną diagnozę- to, że dziecko nie lubi się bawić z rówieśnikami czy unika zabawy, nie zawsze przecież świadczy, że jest dzieckiem autystycznym.

Konkretne przyczyny wystąpienia autyzmu nie są dobrze poznane, niemniej jednak znamy czynniki, które przyczyniają się do powstania i rozwoju tego neurologicznego zaburzenia.

Do przyczyn autyzmu zalicza się na pierwszym miejscu przyczyny genetyczne- autyzm może być uwarunkowany genem EN2 na chromosomie 7, a także genami na chromosomach 3,4 i 11.

Innym czynnikiem powstania autyzmu jest np. wiek ojca- dzieci autystyczne rodzą się częściej ojcom po 40. roku życia.

Inne przyczyny autyzmu dziecięcego to:

• zaburzenia metaboliczne polegające na nietolerancji glutenu oraz kazeiny,
• uszkodzenie centralnego układu nerwowego,
• powikłania okołoporodowe,
• toksoplazmoza wrodzona,
• obniżona zdolność do detoksykacji,
• alergie i słaby układ odpornościowy,
• poważne infekcje i antybiotykoterapie w okresie niemowlęcym,
• dziecięce porażenie mózgowe.

Jakie są objawy autyzmu dziecięcego?

Za dziecko ze spektrum autyzmu uznaje się dziecko które:

• ma bardzo duże trudności z wyrażaniem i nazywaniem swoich uczuć,
• ma trudności z podtrzymywaniem rozmowy,
• często powtarza jedynie te same zwroty,
• zaczyna mówić zdecydowanie później niż rówieśnicy,
• nie utrzymuje kontaktu wzrokowego z rozmówcą,
• nie reaguje na swoje imię,
• w okresie niemowlęcym niemal całkowicie pomija etap gaworzenia.

Objawy o jakich mowa zauważa się najczęściej około 2.-3. roku życia dziecka.

By ocenić czy to autyzm, trzeba być bardzo uważnym i skontaktować się z dobrym lekarzem, psychologiem czy terapeutą- powyższe objawy wcale nie są jednorodne, mogą nie świadczyć o autyzmie, a np. o powolniejszym rozwoju danego dziecka i jego umiejętności społecznych, etc.

Dlatego też diagnozując autyzm, potrzeba osobnych opinii o kilku specjalistów- psychologa, pedagoga, logopedy, a nawet psychiatry.

Autyzm nie jest chorobą psychiczną, więc czym?

Autyzm to rzeczywiście nie choroba psychiczna, a zaburzenie rozwojowe.

Zaburzenie rozwojowe oznacza tyle, iż rozwój dziecka autystycznego przebiega inaczej niż standardowo.

O autyzmie trudno jest mówić bardzo ogólnikowo, dlatego gdy się go definiuje i opisuje go, określa się go mianem spektrum- w przypadku każdej osoby czy dziecka autyzm może objawiać się i przebiegać w indywidualny sposób.

Co ciekawe, autyzm dotyka nawet 4-krotnie częściej chłopców niż dziewczynki.

Osoby dotknięte autyzmem cechują głównie zaburzenia społeczne- trudno jest im np. zrozumieć zachowanie innych ludzi, wykazać empatię, zrozumieć uczucia innych osób, a także wczuć się w ich sytuację i kierowany przekaz.

Osoby w spektrum autyzmu mogą mieć trudności w rozumieniu gestów i odczytywaniu mimiki twarzy.

Poza opisanymi powyżej już objawami, warto zaznaczyć, iż spektrum autyzmu cechują usztywnione zachowania.

Znaczy to tyle, iż dziecko autystycznie silnie przywiązuje się do schematów i rutynowo powtarzanych czynności.

Może to być spacerowanie tylko jedną trasą czy układanie zabawek lub książek zgodnie z ich kolorystyką.

Wszystko, co jest nowe i słabo poznane, budzi w dziecku autystycznym bardzo dużo stresu i niepokoju.