Jesteś z natury osobą szczupłą lub trzymasz swoją standardową wagę, a zaczęłaś zauważać nagły wzrost kilogramów i nie wiesz nawet skąd on się mógł wziąć?
Są takie schorzenia oraz choroby, przy których nadmierne przybieranie na wadze są jednym z objawów.
Warto więc zastanowić się dlaczego tak się dzieje, dlaczego niespodziewanie nie mieścimy się w ulubione spodnie, wykonać badania i skonsultować się z lekarzem, który być może skieruje nas do specjalisty.
Jakie choroby mogą prowadzić do nadmiernego tycia?
Często nie jest wcale tak, że dana jednostka chorobowa powoduje tycie, ale nasza reakcja na stan chorobowy właśnie przybieraniu na wadze sprzyja.
Choć niewykluczone, iż są takie choroby, których przebieg sprzyja odkładaniu się zapasów tłuszczu- dotyczy to np. wielu schorzeń metabolicznych czy hormonalnych.
Często jest też tak, iż chorując niejako zajadamy stres- przyczyną tycia nie jest więc wtedy sama choroba, a nasza reakcja na nią,
Przybieranie na wadze wiąże się np. z alergiami. I choć same alergie nie powodują tycia, to leki przeciwhistaminowe mogą mieć takie skutki.
Leki takie działają na ośrodkowy układ nerwowy, podwzgórze oraz na ośrodek łaknienia.
Powodować więc mogą wzrost apetytu- od nas zależy czy się temu poddamy czy nie.
O nadmiernym tyciu mogą także powiedzieć kobiety cierpiące na zespół policystycznych jajników- więcej o tym w osobnym akapicie.
Przypadłość ta może skutkować tyciem w talii.
Innymi chorobami, jakie sprzyjają przyrostowi wagi są chociażby choroby tarczycy- o tym też w osobnym akapicie
Za tycie może być odpowiedzialna niedoczynność tarczycy- wszystko zależy tutaj od tego, czy mamy dobrze dobrane laki na niedoczynność, jeśli poziom przyjmowanego hormonu jest prawidłowy, nie powinniśmy zbytnio przybierać na wadze.
Na tycie mogą także wpływać wszelkie terapie sterydami.
Terapie sterydowe stosuje się np. przy astmie oskrzelowej, reumatoidalnym zapaleniu stawów, toczniu czy sarkoidozie.
To właśnie leki sterydowe sprzyjają tyciu w okolicy brzucha, karku i twarzy- kończyny dolne i górne pozostają szczupłe.
Choroby reumatyczne, na które przyjmuje się sterydy, w sporym stopniu ograniczają także sprawność człowieka, a siedzący tryb życia to pierwszy krok do nadwagi.
Jeszcze inną chorobą sprzyjającą tyciu jest zespół Cushinga, czyli podwyższone stężenie kortyzolu w surowicy krwi.
Jednym z objawów zespołu Cushinga jest właśnie nienaturalne przybieranie na wadze- tkanka tłuszczowa zbiera się głównie na twarzy, tułowiu oraz karku.
Do przybierania na wadze mogą przyczyniać się także takie choroby i zmiany fizjologiczne jak okres menopauzy, niedobór witamin, choroby genetyczne oraz cukrzyca typu B.
Dlaczego przy niedoczynności tarczycy się tyje?
Niedoczynność tarczycy jest chorobą, która znacznie częściej dotyka kobiety i prowadzi do zmniejszonej produkcji hormonów odpowiedzialnych za metabolizm.
Hormony, które produkowane są przez tarczycę regulują metabolizm w poszczególnych narządach oraz tkankach.
Jeżeli poziom tychże hormonów jest niedostateczny, a my nie przyjmujemy odpowiedniej dawki leku, może dojść do przyrostu kilogramów.
Mając niedoczynność tarczycy bardzo ważnym jest więc regularne przyjmowanie leków, a także zmiana nawyków żywieniowych na zdrowsze oraz aktywność fizyczna.
Jeśli chorujemy na zaostrzoną postać niedoczynności tarczycy, dojść może nawet do dużego spadku przemiany materii- przemiana może spaść nawet o kilkadziesiąt procent, a skutkiem tego jest odkładanie się produktów przemiany materii w postaci tłuszczu w ciele.
Chorując na niedoczynność często nie podejmujemy aktywności fizycznej (to duży błąd), ponieważ choroba powoduje uczucie osłabienia i szybkie zmęczenie organizmu.
Zespół policystycznych jajników
Otyłość przy wielotorbielowatości jajników jest jednym ze skutków tej choroby oraz jednym z jej charakterystycznych objawów w jednym.
Zespół policystycznych jajników, w skrócie PCOS (polycystic ovary syndrome) to jedna z najpowszechniej występujących chorób endokrynologicznych wśród kobiet w wieku prokreacyjnym.
Na przyrost masy ciała mogą wpływać w tym przypadku zaburzenia w metabolizmie węglowodanów, spowodowane opornością komórek organizmu na insulinę- główny hormon regulujący stężenie glukozy we krwi.
